Evett önceleri size bahsetmiştim.
Doğa’nın en kötü özelliği ayakta sallanarak uyuması, daha doğrusu bizim buna
alıştırmamız diye. Farkında olmadan sallanan ana kucaklarında alışmıştı yavrum
tatlı tatlı sallanmanın keyfine. Hafiften sallantıyla gelen tatlı uyku. E tabi
bizimde kolayımıza geldi itiraf etmek gerekirse. Minik kızım giderek
ağırlaşmaya başlayınca sallanmaktan kurtulmamız gerektiğine karar verdim. Öyle
alıştıra alıştıra değil bu işten birden vazgeçmemiz gerektiğini düşündüm ve
öyle başladım. Bir gece salladım ve ertesi gün bıraktım. Sütünü verdim uyku
saati gelince annecim artık kendi yatağında kendi başına uyuyacaksın dedim. 1
yaşını yeni geçmişti. Anladı bence ve hiç hoşlanmadı. İlk gün yatırdım yerine
bende beşiğin dışında yattım, sanırım uyuması 1 saat falan sürdü. Sürekli elim
sırtında sürekli ninnilerle ve sürekli ağlamalı. İnat ettim almadım kucağıma
veya sallamadım. Sürekli yerinden kalkıp anne diyordu, sürekli kalkıp kucağıma
gelmek istiyordu. Bu kadar zorlanacağımı düşünmedim ilk başta. Ama her şeyin
başı inat. Sonuçta onun için en iyisi olduğunu düşündüğüm şeye alıştırmaya
çalışıyordum. Çünkü 5-6 yaşına gelip hala ayakta sallanan çocuklardan olmasını
asla istemiyordum. Bu aynı şekilde 3 hafta kadar sürdü. Uyumamız ortalama 1
saat sürüyordu ve sürekli ninni söyleyip sakinleştirmeye çalışıyordum. Sesimi
yükseltmeden sinirlenmeden. Aksi halde histerik bir şekilde ağlamaya başlıyordu
en baştan. 3 hafta sürdü ama başardım. Evde kim var kim yok umursamadım. Gelen
olsa bile o uyuyana kadar sabrediyordum. 1 saat 1,5 saat hiç fark etmez.
Bazıları bana acıyor bazıları Doğa ya acıyordu. Ne gerek vardı böyle eziyet
etmeye ona sallayıver hem ondan daha keyif alıyordu. Dinlemedim inat ettim ve
başardım rahat ettim. Artık yatırıyordum ve 15 dk da yerinde döne döne uyumaya
başladı. Hatta ayakta sallanmaktan daha kısa sürede uyumaya başladı. Böyle
böyle aradan 1 seneye yakın zaman geçince aklıma tamamen kendi kendine uyuması
gerektiğini soktum. Yerine yatırıp iyi geceler diyip çıkacaktım ve
kendiliğinden uyuyacaktı. Başarması çok kolaydı sadece sabır…olmadı…İl başta
denedim ama korkuyla ve çıldırmışçasına ağladı. Korktum en başa döneceğiz diye
ve vazgeçtim. Ara ara denedim ama fayda yok. Kendi haline bıraktım hazır
olmasını bekledim. Hazır olmadan korkutmaya hiç gerek yok. Bekledim ara ara
anlatmaya çalıştım. Annecim burası kendi odan kendi başına uyumalısın, biz
buradayız seni çok seviyoruz. Sanırım zaman geçtikçe anladı ve bu fikre alıştı.
Bir gün tekrar denemeye karar verdim. Sütünü verdim “bitince bana seslen
annecim” dedim. Gerçektende keyifle içti sütünü sonra bitince beni çağırdı
“anne bitti” diyerek. Biberonu aldım tatlım ben şimdi çıkacağım sana su getireceğim
sen burada dön kendi kendine uyumaya başla dedim ve çok şaşırdım ama tamam
dedi. Bu tamam kelimesinin gerçek olmadığına inandım ama odadan çıktım kapıda
beklemeye başladım. Yatakta kendi kendine dönmesinin sesi geliyordu, şimdi
bağıracak derken ses birden kesiliverdi. Harika.. kendi kendine uyumuştu, bu
harika bir olaydı bizim için. Böylece sanırım kendisinin de hoşuna gitti bu
durum. Her akşam bu rutini devam ettirdik. Böylece artık ayakta sallanmadan
veya yanında birisini istemeden tamamen kendi halinde uyumaya başladı. Bu süreç
uzun sürdü ama şu an 1 seneye yaklaşık bir süredir devam ediyor. Hatta şu an
sütünü içerken bende ona hikayeler okuyorum, hikaye ve sütü bitince anne ışığı
kapat iyi geceler diyor ve ben çıkıyorum oda tatlı tatlı uykuya dalıyor. İnanın
bu bana akşamları inanılmaz bir vakit kazandırdı, düşünüyorum da bazen 1,5
saati buluyordu Doğa yı uyutmam. Biraz inatla işimi halletmenin mutluluğuyla
bana kalan 1,5 saatJ
