babamın yokluğu

5 senemiz kötüydü. Kimsenin anlayamayacağı bir azap süresi. Kimse anlamaz, yardım etmez aksine hayatınıza daha çok sorun getirir böyle durumlarda. Yardımcı olmak veya rahatlatmak çok azının sahip olduğu yüce bir özelliktir. Hayatımızda her iki türden insan da mevcuttu. Hamileliğim babamı çok mutlu etmişti, ayrıntılarına girmeye hala yüreğim elvermiyor kusuruma bakmayın çünkü çok acı çok. Sadece hatırlamak istediğim babamın torununu sevemediği ama karnımdayken hareketlerini ona hissettirmiş olduğum. En azından bu çünkü babam kızımın doğumundan 3 hafta önce aniden ve çok kısa süre içinde vefat etti. Ailece heyecanla kızımın doğmasını bekledik, en azından görmeliydi hepimizin aklında bu vardı. Bunu kimse anlamaz anlayamaz asla. Bir kız çocuğunun babasını kaybetmesi ne demektir, helede karnında bir bebekle. Sahipsiz kalmıştım, yanlızdım kimseyle mücadele edemedim, babam gitmişti çünkü bana hayatım boyunca artık kimse sahip çıkmayacaktı, üzülmemem için çabalayacak kimse yoktu. Zaten sonraki hayatımda da hala keşke babam yaşasaydı, keşke babam sağ ve sağlıklı olsaydı diye dua ediyorum. Çoğu kötü anlarımı yaşamama izin vermezdi beni kollar korur destek olur, hiç olmazsa beni o durumların içinden alır götürürdü. Karşımdaki kim olursa olsun yapardı bunu. Ama şimdi yoktu ve ben hamileydim. Zor bir 3 hafta oldu. Hele taziye günleri, çok şaşırtıcı ve yaralayıcı oldu. Kısaca hamileliğim iyi başlamamış ve daha kötü bir şekilde bitmişti. İnsanlarla uğraşmanın dışında birde koca bir acı çöreklenmişti. Bir dönem bebeğimi istemedim, kenime bakmadım. Bebeğimle ilk eve girişim de çok yıkıcydı. Kimsenin önünde ağlamak istemeyen ben tutamamıştım kendimi. Sanırım doğum sonrası depresyonumun temel sebebi bebeğimin zorluğundan çok hamileliğimin zorluğuydu. Uzun uzun içimden geçenleri yazamıyorum ve sanırım hayatım boyunca da yazamayacağım.

Sadece hala her gün keşke babam sağ ve sağlıklı olsaydı diye içimden geçiriyorum...