en acı deneyim mi?

Hamilelik güzel ve heyecanlı, bebeğe sahip olunacak dakikaların beklentisi kurulan hayaller çok mutluluk verici.Uzun zaman beklenen ve alınan hamilelik haberi (bu da ayrı bir gün anlatılacak:) ardından uzuuunn bir bekleme süreci.Güzel mi geçirdim bu süreci, pek sayılmaz ama yinede heyecanını çok sevimli bir şekilde yaşamıştım. Yeni ev almanın 1 hafta ardından almıştım bebeğimin haberini, aslında haber almamıştım ancak hissetmiş ve konduramamıştım.Yine hayal kırıklığına uğramanın korkusuyla doktora bile gidememiştim zira kızımın inatçılığı daha karnımdayken belli etmişti kendisini, ne demek istediğimi hamilelik haberini anlatırken anlatacağım. Neden burdan başladım derseniz bebeğimin karnımda olduğu zamanları düşünürken yaşadığım bu acı deneyim aklıma gelip takılıyor ve hala ağlamak istiyorum.Baştan beri aslında bir aksilik olacağını hissetmiştim.Alpere de her defasında ben bu hamileliği güzel bir şekilde sonlandıramayacağım galiba bebeğimi kaybedeceğim diyordum nedense.Tabi oda herzamanki gibi savuşturuyordu bunu:) Aslında fiziksel olarak ilk 3 ay dışında doktorumun uyarıda bulunduğu bir sıkıntım yoktu, sadece ilk 3 ay kimseye haber vermeden beklememizi istemişti, o süreçte sorunsuz bitti.Ancak 5. aya geldiğimizde normal bir doktor muayenesi gününde doktorum karnımda ultrason cihazını gezdirirken bizde karşımızdaki ekranda kızımızın harektlerine bakıyor eğleniyorken normalde çok konuşkan olan doktorumuz ise endişeli bir yüz ifadesiyle kızımızı inceliyordu. Bende doktorum konuşsun bir sorun olmasın diye şürekli şakalaşmaya çalışıyordum ama tepki yok:( İlk cümle evett önemli bir şey değil ama kalpte "hiperekojen odak" oluşmuş.Hemen eşime baktım ama içimden sürekli biliyordum, biliyordum, illaki bir sorun olacak biliyordum diyordum. Bu kadar sıkıntılı bir süreç geçirirken bebeğimi normal ve sağlıklı doğuramayacağımı biliyordum diyordum. Ne demekti bu odak, ilk başta ismini bile anlamamıştım, sadece odak, odak, odak...Doktrumuz ne olduğunu ultrasonda göstermeye çalışıyordu.Sürekli atan küçücük bir kalbin içinde bembeyaz bir nokta hareket ediyordu da neydi bu. Gayet yumuşak bir açıklamaya göre, kalpte bir hastalığa yol açmayan ancak down sendromlu bebeklerde görülme sıklığı daha çok olan bir marker(bu şekilde adlandırılıyor).Yumuşak bir açıklama benim hayatımda o günden başlayarak 2 ay süren hiçte yumuşak olmayan bir umutsuzluğa yol açtı. Sürekli internet araştırmaları sürekli birilerine danışmalar, arada doktor kontrolleri ve odak ın ortadan kalkıp kalkmadığının kontrolleri ile 22. haftaya geldik. Doktorumuz (belkide bu kadar ihtiyatlı ve güvenilir bir doktora kendimi emanet ettiğim için kaçıncı kez şanslı olduğumu söylememdir bu) bizi endişelendirmemeye çalışarak aslında her hastasını bir perinotoloğa ( riskli gebelik uzmanı- evet artık benim gebeliğimde riskliydi) yönlendirdiğini, bizimde gitmemizin iyi olacağını söyledi.Bir kaç isim verdi ve ben hemen ertesi gün bir arkadaş vasıtası ile Çapa Perinatoloji bölümünden randevu almıştım ve sabah 11.00 de kapılarındaydım. Tabi doktora girmemiz epey gecikmişti, bizse kapıda endişemizi birbirimize belli etmeden bekliyorduk.Ve çağırıldık...bundan sonrası karanlık geçen aylar. İçeride bekleyen 3 doktor ve hepside endişemi arttırıyordu. Anlattım hiperekojen odağımızı ve muayene başladı. Aslında kısaydı ama bana bitmek bilmedi, kalbim çıkacaktı yerinden sanıyordum ve ağzından bir sorun yok gayet sağlıklı kelimelerini bekliyordum, ağlamaya başlayacaktım yalvaracaktım ne olur bir şey olmasın diye ama doktor bize bir şey demeden bu muayeneye vesile olan doktor arkadaşımız aradı ve b sefer başka bir terim girdi araya "ekojen bağırsak". Konuşurken şu an hatırladığım bu kelime ve kısa bir "amniyo" işlemi. Bu iki kelime.. hemen eşime döndüm istemiyorum dedim, ağlamamaya çalışarak, ne kadar zor ve niye tuttum kendimi.Güçlü olma baskısı şu an bile bırakmadı beni. Doktor anlatmaya çalışıyordu ama ben silinmiştim ordan. Karnıma koca bir iğne sokup bebeğimi araştıracaklardı ve eğer hasta ise alacaklardı benden, içimde hareket eden bana tepki veren, benimle hayatımı paylaşan bebeğimi alacaklardı, hemde okadar büyümüşken. Alamazlardı, veremezdim....

Yine o günü hatırladıkça kötü oluyorum. Devamını daha sonra anlatsam:(